زندگیت را منوط به بودن و نبودن آدمها نکن... روی پاهای خودت بایست تا تنهاییت را بیهوده نیابی و هیچکس را بهترین زندگیت خطاب نکن... یادت باشد.... آدمها بهترین که خطاب شوند خیالاتی میشوند,هوا برشان و تورا به هر جهتی که میخواهند میبرند... زندگیت را که مشروط به دیگران کنی جایی برای کشف خودت باقی نمیگذاری... آدمها که مهم تلقی شوند تغییرت میدهند... آنوقت تو میمانی و یک دوگانگی شخصیت...یادت باشد کسی بهترین زندگی ات میشود که خودش بخواهد,مبادا عروسک خیمه شب بازی دست دیگران شوی... مگذار زندگیت محتاج تایید گرفتن از دیگران باشد.. با دهن کجی به تنهایی درونیت,حفظ ظاهر کن... از ترس بی کسی به آغوشهای پیش پا افتاده پناه نبر.. دست تنهایی ات رابه سمت هیچکس دراز نکن تا منت هیچ خاطره ی اشتباهی بر سر بی کسی ات نباشد... جهان از چشم تو نخواهد افتاد مادامی که از چشمهای خودت نیفتاده باشی....